En dan ben je zover. Je heb alles uitgezocht: financieel, huis etc etc. Maar dan komt het, je kinderen vertellen en je omgeving. De omgeving is makkelijker, hoe stoer is het immers om te zeggen dat je per Februari gaat emigreren naar Spanje. Maar hoe zwaar het is het brengen naar je familie. Onze kinderen wisten allang dat we deze plannen hadden alleen nog niet wanneer. En voordat zij straks op marktplaats onze advertenties tegen gaan komen en het dus op een vreemde manier te lezen of te horen krijgen hebben we hun als eerder ingelicht.

 

Een verademing dat de een na de ander zei "Ja maar mam, dit wisten we toch al? Ja niet wanneer maar wel dat je de warmte op zou zoeken, enne dan hebben wij een mooi vakantie adres." Dat kwam er gelijk achteraan hahahaha.. Voor de hand liggend maar toch wel heavy voor mij, maar opluchtend toen ze zo reageerden. Immers lopen we elkaar de deuren niet plat maar is er wel vaak contact. Meer met watsapp en dat zal nu niet veranderen. Het enige wat veranderen zal is dat mama niet binnen 45 minuten bij jullie is ( een van de kinderen woont 45 minuten van ons vandaan) maar dat er ongeveer 2 uur vliegen tussen zit, de kosten van het ticket is de moeite niet. 

 

Nee de dames zagen er alleen maar voordelen aan. Gelukkig!! En dan de ouders. Ik heb alleen mijn ouders nog, Pedro helaas niet meer. Die hadden allang verwacht dat we al eerder weg zouden gaan. Welke niet mogelijk was, we konden dit besluit pas maken toen onze laatste het huis uit was gegaan. Gelukkig waren mijn ouders blij en trots dat we deze stap hebben durven nemen! Mijn vader wilde lange tijd geleden ook deze stap nemen naar Spanje, maar durfde niet. Ik moet zeggen dat het soms een beetje eng is maar ik het meer als een groot avontuur zie, alsof het altijd al zo had moeten zijn, zo vertrouwd is het ermee bezig zijn.

 

Pedro zijn broer is ook op de hoogte en zegt zelf dat ze vanzelf zullen volgen. Ik hoop het want ook voor mijn schoonzusje zal het klimaat beter zijn voor haar reuma.

 

Erg fijn gevoel dat de kinderen en mijn ouders er zo achter staan. En natuurlijk de broer van Pé!!!

 

Ik moet toch even wat kwijt. Want niet alles is rozengeur en maneschijn. Zo lijkt het wel. Emotioneel is dat niet altijd het geval. Wij hebben nog een dochter, welke in een instelling verblijft en hier ook nooit uit zal komen. Daarom blijf ik o.a. ook iedere drie weken terug vliegen. De vervolgplek zal in de buurt van mijn ouders zijn, dit op ieders verzoek. Echter is zij niet de op de hoogte gesteld nog. Dat zal ook zo blijven tot ik heb laten zien dat ik daadwerkelijk al 2 keer bij haar geweest ben terwijl ik al in Spanje woon, dan heeft ze zelf ervaren dat ik daadwerkelijk blijf komen ook al woon ik wat verder weg. Zij moet ervaren zij is zelf niet in staat dingen te overzien. Zij heeft het TRIO-syndroom, welke volgt uit het Dandy-Walker syndroom.  Zij is 18 maar functioneert als 3 jarig kind. Letterlijk dat haar rechter en haar linker hersenhelft niet met elkaar in verbinding staan. Erg complex dus! Zij woont nu het verst uit de buurt (223 km verderop) en iedere drie weken rijd ik naar haar toe en verblijf daar drie dagen. Quality time. Mocht zij in de buurt van mijn ouders een vervolgplek krijgen en de mogelijkheid is daar niet dat ik daar bij haar verblijf kan ik met haar bij mijn ouders zijn. Dus dat is een win-win situatie en mijn ouders zien haar graag.  Nu verblijf ik met haar die dagen in een ouder appartement op het terrein zelf. Dit is even een beknopte uitleg van een groot complex iets. Zelfs de begeleiding en de ondersteuning vanuit de gemeente staat achter onze keuze. Immers als ik goed of beter in mijn vel zit dan heeft mijn dochter daar alleen maar profijt van. Dan zal de dingen die we doen de ondernemingen die we kunnen en mogen nemen beperkt worden door haar beperkingen. Nu is het zo dat er ook veel dingen afvallen door mijn beperkingen erbij. 

 

Het is fijn dat iedereen nu op de hoogte is, en er achter staat. Dat maakt erover praten ook makkelijker en dat heb ik ook nodig. Het schuldgevoel speelde van binnen een rol, tegenover onze jongste. Het gevoel dat ik haar een soort van in de steek liet. Echter is dit niet het geval, maar wel dat dit bij mij van binnen het gevoel was. Nu ik met mijn ouders (die zeggen dat dit gevoel niet terecht is) en de begeleiders (die hetzelfde zeggen en juist zeggen dat we goede stappen hebben genomen, zowel voor ons dochter als voor onszelf) en ondersteuner er over kan praten ebt dat schuldgevoel weg. En is er nu ruimte voor ademhaling en ontspanning. En op een soort van roze wolk. Immers kijk ik er ook enorm naar uit om naar Spanje te gaan.

 

Even een Noot* ..

Inmiddels is mijn jongste dochter op de hoogte, mijn ouders verspraken zich en de aap was uit de mouw. We hebben heel veel moeite moeten doen om dit bij haar duidelijk en rustig naar binnen te krijgen. Ze heeft het goed opgepakt en ze begrijpt wel heel goed het waarom. En ze vind het ook leuk dat ze straks na Mei om de maand naar ons komt in Spanje. Maar dat houd niet in dat ze naar mate de emigratie datum nadert ( nog 20 dagen precies) ze behoorlijk in de dip zit, nog meer als gebruikelijk rond deze tijd. Het was wel fijn om met haar te praten erover en dat ze dan ook weer wat meer met mij kan ondernemen als mijn lichaam het nodige klimaat krijgt en rust.. Yeah komt goed.